Obudziłam się

Już dobrze. Już sucha poduszka, już pasta do zębów, już jajecznica.

Zatrzymana w połowie schodów łapię się okruchów rzeczywistości. Przytrzymuję poręczy cywilizacji. Popielatej ściany. Po której, po przegranej walce – spływam.

Więc leżę u twych kolan, spowita mgłą zaparzonej kawy. Więc patrzysz na mnie. Więc stanie się. Drżę, gdy w połowie stopni znajduje mnie twoja zachłanność. Gdy retoryczne, niewypowiedziane pytanie – popycha mnie do drzwi. Popycha tak mocno, ze czerwień krwi kojarzy leśmianowskie maliny. Ból poprzez rozkosz. Więc patrzę na ciebie, leżącego u mych kolan, wdychając ulatniający się tlen. Lepki, czarny, słodki.

Śpiewa budzik.