Robolachon, czyli czemu na podryw trzeba brać wykrywacz metali

„Terminator” i „Robocop” to były jedne z moich ulubionych filmów w okresie dzieciństwa. Wizja pół-człowieka, pół-robota zawsze robiła na mnie wrażenie, ale jakoś nigdy nie przyszło mi do głowy przypuszczenie, że spotkam takie istoty w rzeczywistości, a spotykam ich teraz wiele i, co ciekawe, okazują się nimi kobiety. Pół biedy gdyby chodziło o to, że tak jak Robocop nie mają żadnych uczuć, są bezduszne i niezdolne do miłości, ale niestety, ich „robotyczność” dotyczy ciała, a to już boli znacznie bardziej.

Z Robolachonem to było tak... Zaczęło się niewinnie od pierwszego pocałunku, gdy nagle poczułem, że język lachona nie jest gładki i miękki, ale ma na samym środku jakąś śrubkę. Momentalnie ogarnęło mnie przerażenie, że najwyraźniej jej język trzyma się w ustach jedynie dzięki temu, że jest czymś przykręcony. Oczywiście okazało się, że to nie żadna śrubka, tylko kolczyk, który jest tam „dla ozdoby”. Nie wiem, na czym ma polegać ta ozdobność i na kim ma robić wrażenie, bo poza dentystą nikt nie przychodzi mi do głowy.  

Lachon, a raczej Robolachon zapewnia, że kolczyk może mi też dostarczyć zupełnie nowych doznań, po czym zabiera się do zdejmowania mi spodni. Gdy uświadamiam sobie, że za chwilę to metalowe coś ma dotykać mojego Najlepszego Przyjaciela, zaczynam się pocić i to nie z podniecenia, lecz przerażenia. No bo licho wie, czy za chwilę z kolczyka nie wyskoczy jakieś ukryte ostrze.

Wolę zatem odwrócić uwagę Robolachona i wracam do pieszczot okolicy jej głowy. Niestety, okazuje się, że z delikatnego muskania językiem jej uszu też będą nici, bo tutaj też ma wpięte jakieś metalowe wykończenia, które ponoć są „ozdobą”.

Na szczęście piersi okazują się w porządku, choć wiem, że istnieją Ultrarobolachony, które nawet swoje dwa największe atuty potrafią zmasakrować, przebijając jakimiś drutami. Widoku kolczyków w cyckach, dzięki Bogu, do tej pory mi oszczędzono i całe szczęście, bo mógłbym się nabawić traumy do końca życia.

Z piersi przechodzę niżej, zbliżając się do brzuszka, a niewiele jest na świecie piękniejszych rzeczy niż kobiece brzuszki. Małe, gładziutkie i mięciutkie z cudownie usytuowanym pępkiem, z którego tak wspaniale można pić np. tequilę. I co? I trach – pępka u Robolachona nie znajduję, bo okazało się, że został zatkany metalowym korkiem. Licho wie, po co ten korek i co się stanie, jak się go wyjmie – z lachona wyleci powietrze czy jak? Oczywiście po raz kolejny wmawia mi się, że to nie jest żaden metalowy korek, tylko kolczyk „dla ozdoby”. Do licha, co może być lepszą ozdobą od kobiecego pępka? Nie ma czegoś takiego! Nie jestem specjalnie religijny, ale akurat kobiece ciało uważam za szczytowe osiągnięcie w karierze artystycznej Stwórcy, przy czym pępek to jeden z najbardziej subtelnych i trafionych detali (choć fakt, że prototyp kobiety zwanej Ewą był tego detalu pozbawiony).

Dobity zupełnie nadmiarem metalowych części w Robolachonie próbuję tak najzwyczajniej w świecie go przelecieć i... okazuje się, że nawet jej najpiękniejszy otworek został naszpikowany żelastwem.

Za wiele miałem w życiu koszmarnych snów o zębatej pochwie, aby teraz tak sam z siebie wsadzić swojego wacusia w miejsce na pierwszy rzut oka wyglądające na jakąś pułapkę na myszy.

Doprawdy nie wiem, skąd w głowach kobiet powstało przekonanie, że facetom podobają się kawałki żelastwa. Gdyby tak było, drogie Panie, to zamiast Was, posuwalibyśmy stacje transformatorowe.

Po takiej przygodzie z Robolachonem, na wszystkie kolejne polowania na płeć przeciwną wybieram się z wykrywaczem metali. Lepiej nie ryzykować.

Inny felieton Zenona Zabawnego:  Dlaczego nie warto się bzykać z ekologami?