Jestem ptaszkiem mieszkającym w złotej klatce.

Mam wolną wolę, wolny umysł i chęć posiadania.

Dostaję więc: ładnie podane obrazki, schludne dźwięki, radośnie świecące na czubku języka smaki. Jest perfekcyjnie. Jest idealnie. Jest profesjonalnie. I bosko.

Pachnie, błyszczy i uśmiecha się do mnie każda myśl, i każdy przedmiot.

Nie ma pytań – są same odpowiedzi.

Hej ptaszku – wołają inne ptaszki do mnie “how are you?”.

I’m fine,

i’m ok,

:) :* :)

Hej ptaszku – nie brudzę piórek, nie brudzę główki, nie muszę nic.

Tak bardzo nie muszę, że moje istnienie staje się wątpliwym.

Hej ptaszku – czy jesteś jeszcze, czy tylko klatka jest?

Hej, ptaszku?

Jestem?

z wyrazami szacunku — Urszula Kluz-Knopek

Filuteria to pomysł na przeciwstawienie się stereotypom kobiecości. To  “grzebanie” w zakamarkach intymności, szukanie dowodów na indywidualność człowieka, na to, że to indywidualność, oryginalność jest realną wartością, a konwenanse, normy społeczne i wszelkie “wypada-nie-wypada” to bzdury. Filuteria daleka jest od ujednolicania, i zrównywania: przez to daleka od cenzurowania treści, bliska docieraniu do granic poznania swojego własnego człowieczeństwa, Filuteria to też miejsce dla sztuki i współdzielenia się nią: w taki na maksa idealistyczny sposób. Stąd idea wymieniania się na “sztuki”, odejście od typowo komercyjnego spojrzenia: za kasę, i dla kasy. Sztuka jest droga i ekskluzywna, jej wrogiem jest elitarność, i... snobistyczne podejście, bardzo ignoranckie tak naprawdę.